lokanta vagonu

raylar belirlerken rotamızı,
üçüncü sınıf bir lokantada,
fahiş biramı yudumluyorum...

            biram da biram, biram da biram...
            ilerliyor tren.

tanrı lütfu bir dilber,
bir girip, bir çıkıyor kadrajdan.
gözleri, pahalı sakallarda.

benimse,
ikinci sınıf tıraş izlerim,
paranoyak melankolim

---------------
                                         zülküf ağa

Söndürün Haydarpaşa'yı

Etrafında bir şeylere, birilerine yetişen insanlarla dolu vapurlar, tepende pus, bir de sen öyle hüzünlü hüzünlü bakıyorsun.

Haydarpaşa;

Şehrin giriş kapısı; umut ve hayallerle süslü telaşlar...
Şehrin çıkış kapısı: yenilmişlikler ve hayal kırıklıkları...

Nâzım'ın insan manzaraları...

Ancak yılların eskitemediği bu kapıyı, koltuklarında oturmuş, kapatmanın peşindeler.

Yağdırın yağmurlarınızı bulutlar, yağdırın ki alevler sönsün, tarih yeşersin tekrar İstanbul'da.

--------

Haydarpaşa garında 
1941 baharında 
        saat on beş. 
Merdivenlerin üstünde güneş 
                                            yorgunluk 
                                                        ve telaş. 
Bir adam 
        merdivenlerde duruyor 
                  bir şeyler düşünerek. 
Zayıf. 
Korkak. 
Burnu sivri ve uzun yanaklarının üstü çopur. 
Merdivenlerdeki adam 
                  -Galip Usta- 
                            tuhaf şeyler düşünmekle meşhurdur: 
«Kaat helva yesem her gün» diye düşündü 
                                              5 yaşında. 
«Mektebe gitsem» diye düşündü 
                          10 yaşında. 
«Babamın bıçakçı dükkanından 
Akşam ezanından önce çıksam» diye düşündü 
                                                                  11 yaşında. 
«Sarı iskarpinlerim olsa 
kızlar bana baksa» 
diye düşündü 
                          15 yaşında. 
«Babam neden kapattı dükkanını? 
Ve fabrika benzemiyor babamın dükkanına» 
                                              diye düşündü 
                                              16 yaşında. 
«Gündeliğim artar mı?» diye düşündü 
                          20 yaşında. 
«Babam ellisinde öldü, 
ben de böyle tez mi öleceğim?» 
                          diye düşündü 
                          21 yaşındayken. 
«İşsiz kalırsam«diye düşündü 
                          22 yaşında. «İşsiz kalırsam» diye düşündü 
                          23 yaşında. «işsiz kalırsam» diye düşündü 
                          24 yaşında. 
Ve zaman zaman işsiz kalarak 
«İşsiz kalırsam» diye düşündü 
                          50 yaşına kadar. 
51 yaşında «İhtiyarladım.» dedi 
                          «babamdan bir yıl fazla yaşadım.» 
Şimdi 52 yaşındadır. 
İşsizdir. 
Şimdi merdivenlerde durup 
                      kaptırmış kafasını 
                      düşüncelerin en tuhafına: 
«Kaç yaşında öleceğim? 
Ölürken üzerimde yorgan olacak mı? » 
                        diye düşünüyor 
Burnu sivri ve uzun.